Mommy in the house

Hee allemaal,

HAPPY NEW YEAR EVERYBODY ??

Het is alweer een tijd geleden dat ik iets heb geschreven, maar in het kader van 'beter laat dan nooit', hier weer een nieuw blog vanuit Malawi.

De afgelopen weken hebben we weer niet stil gezeten en er is dus weer genoeg te vertellen. Vorige keer ben ik geëindigd met dat mama en Martin in Malawi aan zijn gekomen en dat we op die super vette safari zijn geweest. Na de safari zijn mama en Martin naar het zuiden gereisd om zelf wat van het land te zien.

En het weekend na de safari zijn we met de hele groep drie dagen naar Zomba geweest. Dit is een redelijk grote plaats in het zuiden van Malawi. De stad ligt ook aan de voet van het Zomba Plateau, een mooi natuurgebied om te wandelen ennn... paard te rijden!! We werdenvrijdagom8:00uur opgehaald bij ons huis. Dit werd uiteraard9:00uur aangezien de mensen hier in Malawi het nietzonauw nemen met de tijd. In Zomba sliepen we in een ontzettend leuk hostel: Pakachere. In het hostel wasvrijdagavond een quizavond en alle expats uit Zomba kwamen bij een om deel te nemen. De quiz was echt vet moeilijk en als team 'hippo' hadden we dan ook dik verloren. Maar we hadden ons best gedaan en veel gelachen. De volgende ochtend werden we om 8.00 uur opgehaald om een wandeling te maken met een gids over het Zomba Plateau. De wandeling duurde ongeveer 4 uur waarbij we twee uitzichtpunten hebben gezien en een waterval. Het natuurgebied is echt prachtig. Het waszogroen, en het lijkt net alsof je door een tropisch regenwoud loopt.Zondaghebben we nogmaals het Plateau bezocht. Maar deze keer niet te voet maar te paard!! Dit was echt super gaaf. Samen met drie andere vrijwilligers hebben we twee uur paardgereden. Hierdoor zagen we weer een ander deel van het gebied. En vanaf het paard ziet het er allemaal ineens weer heel anders uit :)

Zondagmiddag zijn we weer naar huis gereden. Ondertussen was mama ingetrokken in het DG huis. Martin is die middag weer naar NL gevlogen. Deze week is mama 5 dagen vrijwilligster geweest bij 'the feeding program' en ben ik gewoon naar mijn eigen project geweest. Daarna hadden we nog 4 dagen vrij om nog iets leuks te doen. Helaas kreeg ikwoensdagnacht koorts en was mijn week op het project maar kort. Ondanks dat ik daarvan baalde vond ik het nog veel erger omdat mama hier was, en ik met haar een korte trip zou maken in het weekend. Gelukkig was ikzaterdagweer een beetje opgeknapt en konden we het toch allemaal door laten gaan. We hadden besloten om richting het noorden te gaan. Duszaterdagochtend vroeg hadden we de bus naar Mzuzu en daarna zijn we met een taxi door gegaan naar Nkhata Bay, een plaatsje aan het meer. We sliepen in een super leuke lodge genaamd Mayoka Village. Hier kon je suppen, kanoën, snorkelen, lekker eten en drinken en er waren veel leuke plekjes om te zitten en te liggen. De apen vlogen hier van boom tot boom, en je moest echt oppassen dat je geen (afgekloven) mango op je kop kreeg. We zijn ook nog naar het plaatsje gelopen en daar lekker gegeten met uitzicht over de plaatselijke markt. Waar je heerlijk de choas kunt aanschouwen van het leven van een malawiaan... Ondanks dat ik nog helemaal niet fit was, en we daardoor weinig konden ondernemen, heb ik echt genoten om met mam op stap te zijn en haar te laten zien hoe mijn leven hier eruit ziet.Dinsdagmiddag zijn we weer terug gereisd en begin van de avond kwamen we weer aan in Lilongwe.Woensdagstond voor mama een lange reis terug naar NL op de planning en ik ben een halve dag naar m'n project gegaan, maar natuurlijk eerst afscheid genomen van mammieee! Gelukkig duurt het niet meerzolang voordat ik ze weer zie.

Die avond was het sinterklaas avond en dat konden we in Malawi niet zomaar voorbij laten gaan. Dus een paar weken daarvoor hebben we lootjes getrokken onder de vrijwilligers en de coördinatoren. We moesten een klein cadeautje kopen en een gedicht schrijven. Eerst aten we met z'n alle pannenkoeken. En met een beetje een geïmproviseerd dobbelspel werden de cadeautjes van de stapel gepakt. Iedereen had super erg z'n best gedaan een mooi cadeau te kopen en de gedichten waren echt grappig en creatief. Er stonden zelfs water pepernoten, schuimpjes en marsepein op tafel (uit NL weliswaar...). Een echte Nederlandse avond dus!

Daarna is het huis ineens snel leeg gelopen... Uiteindelijk was het half december en waren we nog maar met z'n tweeën over.

Ondertussen heb ik op mijn project alle spullen weggegeven die de vrijwilligers achter gelaten hadden. Dit heb ik niet in het ziekenhuis zelf gedaan maar terwijl ik op outreach was. Ik had eigenlijk niet echt een plan gemaakt hoe ik het zou aanpakken. Maar ik had al wel voorspeld dat het wel eens chaos kon worden... En dan werd het ook. Vanaf het moment dat de mensen uit het dorp door kregen dat ik wat spullen had om weg te geven kwamen ze allemaal om me heen staan. Ze riepen en bedelde om spullen. Ik had de verpleegkundige die ook mee gingen gevraagd of ze me wilde helpen en wilde vertalen. Maar uiteindelijk heb ik maar gewoon alles zoveel mogelijk verspreid aan mensen gegeven. Gelukkig waren ze wel erg dankbaar.

Dit was ook meteen de laatste week ik het ziekenhuis van 2018, want we gingen op vakantie met kerst en oud en nieuw. Maar voordat we weg gingen was het eerst nog mijn verjaardag. Van mama had ik van thuis cadeautjes en kaartjes gekregen voor mijn verjaardag en ein-de-lijk mocht ik ze open maken. Het huis was versierd met slingers. 's Middags hadden we een borrel/bbq van de buren waar we voor uitgenodigd waren. Met een taart met kaarsjes hebben ze ook nog allemaal voor me gezongen. 's Avonds gingen we uit eten met de coördinatoren en hun familie en daarna was er ook nog een optreden/festival wat ook nog erg gezellig was.

De 24e zijn we naar Cape Maclear gereden voor 10 dagen vakantie. Daar hebben we de eerste drie dagen verbleven, tijdens kerst dus. Er waren echt leuke feestjes met zowel lokale mensen als backpackers/expats. Overdag hebben we veel gezwommen en boottrips gemaakt. De volgende bestemming was Liwonde National Park. Hier gingen we naartoe met het openbaar vervoer. Dit betekende eerst met de motor taxi, daarna met de matola (grote auto) en als laatste met de minibus. De reis met het OV verliep voor de verandering best soepel en we waren rond 13.00 uur in liwonde waar we werden opgehaald door de eigenlijk van de lodge waar we sliepen. Na een bumpy ride door het park waren we aangekomen en werd ons verblijf laten zien. We sliepen in een BOOMHUT!! Moet je voorstellen midden in het safari park in een boomhut waarbij je vanuit je bed naar de sterren kon kijken en de vuurvliegjes je om de oren vlogen... Ja, dat was echt heel gaaf. De volgende dag hadden we in de ochtend een boot safari. Helaas hebben we daarmee nietzodenderend veel gezien, op heel veel nijlpaarden na dan. De volgende dag reisde we dezelfde weg weer terug met het OV, maar stopte we eerder voor een nachtje in Monkey Bay. Dit is een plaatsje om de hoek bij Cape Maclear, maar wel een stuk rustiger en heel veel kleiner. In Monkey Beach Lodge kregen we een heel leuk huisje aan het strand. Die dag ging ook weerzovoorbij waarna we weer terug gingen naar Cape Maclear, opnieuw met de motor taxi. Dat blijft toch iedere keer maar spannend want de motoren zijn hier erg gammel en de wegen voor een heel groot deel niet verhard met flinke kuilen soms gevuld met water. Maar opnieuw hadden we 't weer overleefd. In Cape sliepen we de laatste drie nachten in een dorm. Hier sliep ook een Malawiaans gezin die gewoon helemaal hun eigen voedsel voorraad mee had genomen. Helaas was een groot deel hiervan verrot en mochten wij van die geuren meegenieten... Maar het mocht de pret niet drukken. Er was een pre New Years Eve party en een New Years Eve party op het strand. We hebben alle dagen bij elkaar in Cape al een hoop mensen leren kennen, zowel lokale mensen als expats en backpackers. Iedereen was op dezelfde plek en de tijd vloog voorbij.Voor ik het wist kon het aftellen beginnen en was het2019. Wat super raar om op het strand met 26 graden oud en nieuw te vieren. Er was zelfs wat vuurwerk die gewoon uit de hand werd afgestoken! Maar het was echt een super vette tijd. Heb echt genoten. Tijdens deze vakantie heb ik zoveel nieuwe mensen leren kennen en zoveel gelachen en echt een geweldige tijd gehad. Helaas kwam er ook weer een einde aan en stond er in Lilongwe ook weer een hoop werk op ons te wachten. Gelukkig heb ik toch ook wel weer zin om iedereen in het ziekenhuis te zien en daar aan de slag te gaan.

Ik ga nu nog even genieten want de tijd vliegt voorbij. Nog iets meer dan 2 weken en dan zit ik alweer in het vliegtuig naar het koude Nederland.

Hiermee was dit denk ik ook weer mijn laatste blog. Allemaal bedankt voor jullie reacties en support lieve mensen. Ik zie jullie in Nederland!

Tot snel!

Heel veel liefs :)

Safari Zambia

Hooi lieve allemaal,

Daar ben ik weer vanuit het warme Malawi... Maar je merkt dat het regenseizoen eraan komt. Wat ook betekend dat er meer muggen en andere ongedierte rondlopen. Bahbah, maar we hebben de muggen en ongedierte spray bij de hand! Ik heb weer een paar super leuke weken achter de rug. Met als hoogtepunt het bezoek aan Zambia afgelopen week. Maar voor dat het zover was moest er nog gewerkt worden én mocht ik mama en Martin ontvangen in Malawi!

De vorige keer ben ik geëindigd met de trip naar Cape Maclear, we waar met alle huisgenoten een heerlijk relaxed weekend hebben gehad. Maarmaandagbegon weer een nieuwe week waar we gewoon 5 dagen naar ons project gingen, want er stond geen lange weekendtrip op de planning. Deze week was het Jolinda's verjaardag en vertrok er weer een vrijwilliger naar Nederland. Wat ook betekende: 2x uiteten!! Bofkonten zijn we toch. Want her en der zijn er echt hele lekkere restaurantjes. In het ziekenhuis gaat het allemaal z'n gangetje. Ik begin steeds meer bekend te raken met alle verpleegkundige taken die hier gedaan worden. De afdelingen waar ik het liefst sta zijn: kinderafdeling, out patient department (combinatie van SEH en HAP), de baby afdeling en de vrouwen afdeling. Dus eigenlijk bekijk ik iedere dag weer waar ik zin in heb. Bijvoorbeeld als ik bij de overdracht hoor dat het op de kinderafdeling heel druk is en interessante casussen liggen, ga ik daar die dag heen. Ook blijf ik me dag in dag uit verbazen over allerlei dingen. Zoals het pijnniveau van de mensen hier dat veel hoger is dan bij ons. Dat moet ook wel want bevallingen worden gedaan zonder pijnstilling alsof een bevalling niks is.(brand)Wonden verzorgen zonder enige vorm van pijnstilling. Patiënten die na een operatie letterlijk op het andere bed worden gegooid ‘hoppatee die ligt’. Het vervoeren van een patiënt naar OK (en terug) op een houte plank met wielen, spanband erom, laken erover en gaan. Patiënten die door geld gebrek veel te laat naar het ziekenhuis gaan en er niets meer gedaan kan worden. Patiënten met HIV die geen of niet consequent HIV medicatie slikken. Vrouwen die baby’s stelen uit het ziekenhuis. Patiënten die geen geld hebben voor medicatie met alle gevolgen van dien... en gazomaar door. Ook waren we laatst op outreach in een heel afgelegen dorpje. Jolinda had een appel helemaal opgegeten, op het klokhuis en het steeltje na. Toen ze 'm op had gooide ze 'm naar buiten. Meteen ging een jongetje van een jaar of 9 erop af en begon aan het klokhuis met zand te sabbelen. Jo en ik keken elkaar echt aan van 'wooow, wat heftig, dit is pas echt armoede'. Toen hebben we het jongetje een mandazi gegeven die we 's morgens hadden gekocht. Hij nam hem aan en begon te dansen van blijdschap.

Het weekend bleven we rondom huis.Zaterdagochtend werden we om 6.00 uur opgehaald met de taxi. We gingen namelijk met de huisgenoten Nkhoma Mountain beklimmen. Na een uurtje rijden stonden we aan de voet van de berg. Onze vast taxichauffeur zei dat het pad omhoog makkelijk te vinden was. Dus besloten we om geen gids te nemen. Nou dat hebben we geweten hoor. De eerste 15 minuten was inderdaad een makkelijk pad te volgen. Maar al snel hadden we geen idee meer waar we heen moesten. Met handen en voeten probeerde we de weg te vragen aan lokale mensen. En die wezen een beetje naar de juiste top van de berg. Op een gegeven moment riepen er 3 kinderen onze kant op: 'this way, this way'. Ze stonden op een steen naar ons te zwaaien. Dus ze kwamen ons ophalen op de plek waar we waren gestrand en zijn toen helemaal met ons mee naar boven gelopen. Bleek dus dat we in het begin volledig de verkeerde kant op gingen... Vooral de laatste 1.5 was echt met handen en voeten klimmen en klouteren. Ik kreeg er spontaan hoogtevrees van. Maar na een lange en zware klim werden goed beloond. Eenmaal bovenop hadden we een prachtig 360 graden uitizicht. Daarna moesten we natuurlijk ook weer naar beneden. Die jongetjes voorop. Maar zij gingen met een rotvaart naar beneden, want zij doen dit dagelijks. Maar op twee personen na, konden we dit niet bijhouden. Het eerste stuk van de afdaling gingen we dus weer met handen en voeten en stukjes op de billen naar beneden. Helaas hebben ze niet op ons gewacht en zijn we het tweede deel weer de weg kwijt geraakt. Ondertussen begon het flink warm te worden en had bijna niemand meer water. We wisten welke kant we ongeveer op moesten. Dus zijn de maar recht naar beneden gelopen, dwars door de struiken, in de hoop dat we weer op het pad kwamen. Uiteindelijk zijn we natuurlijk beneden gekomen en hebben we de rest terug gevonden. Ze stonden als goedmakertje te wachten met koekjes en cola! We hadden een troost: we zouden gaan lunchen bij ons favoriete lunchtentje. Dus dat hebben we dan ook heerlijk gedaan. En we hadden voorzondagal gepland dat we de hele dag naar het zwembad zouden gaan. Deze keer gingen we weer naar een andere plek: Ufulu Garden. Daar hebben we een lekker dagje gehad.

De week daarna was een kort weekje.Maandagwas het eindelijk de dag dat mama en Martin aan zouden komen in Malawi. 'Als verrassing' zou ik ze op komen halen van het vliegveld. Al denk ik dat ze het al een beetje hadden verwacht.Zofijn om ze weer te zien. En heel leuk dat ze echt met eigen ogen kunnen zien wat ik hier allemaal mee maak en hoe we hier leven.Dinsdagheb ik ze meegenomen naar m'n project. Ze gingen dus met mij en Jo mee in de minibus naar Likuni. Daar hebben ze het ochtend gebed en de overdracht gezien en heb ik ze een rondleiding gegeven over de verschillende afdelingen. Zij zijn weer terug naar de stad gegaan en ik bleef op mijn project. Nadat ik klaar was heb ik ze opgehaald bij hun lodge en zijn we, opnieuw met de minibus, naar het doingoood huis gegaan. Daar hebben ze de andere vrijwilligers ontmoet en het huis gezien. En omdat het natuurlijkdinsdagwas, gingen ze ook mee naar ons wekelijkse diner. Ook hadden ze een tas vol met spulletjes voor me meegenomen uit Nederland. Waaronder ook wat kaarten en cadeautjes van thuis. Maaaar die mag ik pas openmaken met m'n verjaardag. Spannend!!

Daarna hadden we nog maar een dag te gaan, want donderdag vertrokken we naar Zambia! Deze 4 daagse trip naar Zambia stond in het teken van een safari. Donderdag ochtend moesten we om 7.30 uur verzamelen bij de organisatie en vertrokken we om 8.00 uur. Onderweg moesten we regelmatig uit de bus. Zo moesten we bijvoorbeeld allemaal uitstappen en over een matje lopen. Na navraag was dit om ervoor de zorgen dat een of andere gekke koeien ziekte niet overgebracht werd naar het andere deel van het land. Een uur daarna kwamen we aan bij de Malawiaans grens. Daar moesten we een formuliertje invullen, kregen we een stempel en klaar was kees. Toen weer de bus in om vervolgens 200 meter verderop weer te stoppen bij de Zambiaanse grens. Daar moesten we betalen voor het visum en kregen we nog meer stempels in ons paspoort. Nadat het bij iedereen gelukt was werd onze reis vervolgd naar South Luangwa National Park, de eindbestemming. Je kon in de bus al goed merken dat de temperatuur aan het stijgen was, het werd heter en heter en heter. Toen we 15.00 uur aangekomen waren bij onze verblijfplek werden we ontvangen door de manager en kregen we een rondleiding over het kamp. We sliepen in twee persoons safari tenten en aten onder een grote tent aan de rivier. Ook was er een verhoogd zwembad en een restaurant met lounge plekken met uitzicht op de rivier. Zowel South Luangwa National Park als het kamp zijn niet omringd met hekken. Wat het park met het kamp scheidt is de rivier. Maar deze stond bijna helemaal droog... Wat betekende dat we zowel overdag als 's nachts bezoek konden krijgen van allerlei dieren. Met name nijlpaarden en olifanten lopen vaak tussen de tenten door. Daarom moet je vanaf het moment dat het donker wordt, begeleid worden door een van de bewakers wanneer je naar het toilet of naar het restaurant wilt.Wij hebben de nijlpaarden door het kamp zien lopen en de olifanten gezien aan onze kant van de rivier. Maar alle dieren die je vind in het park, hebben ook al keer een bezoek gebracht aan het kamp. Bijvoorbeeld: leeuwen, luipaarden, buffels en giraffen. Best wel een beetje een spannend idee dat jij daar gewoon in een kwetsbaar tentje ligt te slapen. Uit voorzorg mochten we ook geen eten houden in onze tent. Met een zucht kan een olifant namelijk je tent open scheuren en ervandoor gaan met je eten... Al het eten werd dus verzameld in de keuken. Nadat we aankwamen en dit ons allemaal werd verteld hadden we wat tijd voor onszelf. Die dag stond er nog geen game drive op de planning. Terwijl we bij het zwembad zaten konden we goed ik de gaten houden wat zich allemaal afspeelde in de rivier en aan de rand van het park.Zolagen er groepen met nijlpaarden, die je regelmatig zag maar vooral hoorde, en krokodillen. Rondom het zwembad liepen ook hertjes en heel veel apen en bavianen. Om 18.30 uur stond het eten klaar en werd het programma vanvrijdagenzaterdagverteld. Op allebei dat de dagen werden we om 5.00 uur wakker gemaakt, stond om 5.30 uur een heerlijk ontbijt klaar en vertrokken we om 6.00 uur met twee auto's naar het park voor de game drive die 4 uur duurt. De eerste game drive begonnen we echt super goed. We zagen olifanten met kleintjes, giraffen, nijlpaarden, zebra's en meerdere leeuwen en leeuwinnen. Onze gidsen Robert en Isaac vertelde ons alles dat we wilde weten en haalde ook alles uit de kast om alle dieren te vinden die we wilde zien. Het park is meer dan 9000 vierkante km groot en ontzettend mooi. Je hebt plekken die ontzettend groen en dicht bebost zijn waar we moesten uitwijken en bukken voor takken. Maar ook grote open oppervlaktes waar hetzodroog is dat de grond ervan is gebarsten. Ook is er geen verharde weg te vinden. Halverwege zochten de auto's elkaar weer op voor een pauze aan de rivier waar we uit de auto mochten en we thee en koffie met een cakeje kregen. Na een indrukwekkende eerste game drive kwamen we weer terug bij het kamp waar de manager ons weer op stond te wachten om onze verhalen te horen. De rest van de middag mocht je doen wat je wilde, zolang je maar op het terrein bleef van het kamp. Om 11.30 uur kregen we nog een warme lunch en om 15.30 koffie en thee met scones. Om 16.00 uur vertrokken we weer op game drive. Dit keer ging er ook een bijrijder mee. Hij zorgde voor een grote lamp wanneer het donker zou worden. Voor we vertrokken zei de gids dat hij had gehoord dat er wilde honden waren gezien. In het hele park leven er maar drie groepen van en ze zijn zeldzaam om te zien. Hij had ze zelf ook al 2 maanden niet meer gezien. Dat wilde we natuurlijk wel zien. Dus toen we in het park kwamen gingen we meteen door naar de plek waar de wilde honden gezien waren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt wist wat wilde honden waren... Toen we daar aankwamen lag daar een groep van 20 wilde honden waaronder ook wat kleintjes. De honden waren eigenlijk best schattig. Je zou iniedergeval niet verwachten dat zezogevaarlijk kunnen zijn. We hebben nog een tijdje gewacht of ze misschien gingen jagen, zodat we ze in actie konden zien. Maar dat is helaas niet gebeurd. Daarna gingen we opzoek naar een luipaard. De gids vertelde dat er best een grote populatie luipaarden leven in het park, maar zezoontzettend moeilijk te vinden zijn. Dus we moesten echt geluk hebben. Nou en dat hadden we hoor. We reden de bocht om en daar stond onze andere auto. Hoog in de boom lag namelijk een luipaard. Geluksvogels!! Wat een prachtig beest zeg. Nadat we de luipaard hadden achtergelaten reden we weer naar de rivier om daar een stop te maken. Hier konden we genieten van de zonsondergang met popcorn en limonade. Het is eigenlijk best gek om zomaar uit die auto te stappen nadat je luipaarden en leeuwen hebt zien liggen, verstopt in de bosjes en bomen. Het enige dat de gids namelijk doet is een rondje lopen rondom het dichts bijzijnde bosje en er een steen in gooit. En dan is de kust veilig voor ons om uit te stappen... Na de pauze ging de grote lamp aan en reden we in het donker door het park opzoek naar dieren. We zagen een buffel, een aantal olifanten en een eenzame leeuw. Maar meer geluk dan dat hadden we helaas niet meer. Toen we om 20.00 uur weer terug waren op het kamp stond ons avondeten al klaar. Heel gezellig met iedereen aan lange picknicktafels met uitzicht op de rivier. Ondertussen loopt een bewaker rond om te zorgen dat we niet ineens een nijlpaard aan onze tafel hebben. Dezaterdagverliep eigenlijk precies hetzelfde alsvrijdag. We gingen 's morgens en 's avonds weer op gamedrive en tussendoor waren we te vinden bij het zwembad of deden we spelletjes!Zaterdaghebben we eigenlijk niet heel veel nieuws gezien. Het is gek hoe snel je de dieren die je veel ziet, zoals olifanten, giraffen en zebra's,zonormaal gaat vinden. Maar wij wilde natuurlijk zoveel mogelijk verschillende dieren zien! Ondanks dat we niet veel nieuws hebben gezien, was dezaterdagook heel tof. We troffen namelijk een hele groep leeuwinnen met jongen. We stonden daar te kijken toen er een pumba hun kant op kwam lopen. Nou die hadden de leeuwen ook al gestopt. Sluipend gingen ze erop af. Maar helaas, pumba kreeg ze in de gate en draaide weer om. Toch deden de leeuwen even een dappere poging om erachter aan te gaan. Ze zullen wel niet heel veel honger gehad hebben, want pumba is zonder kleerscheuren uit de strijdt gekomen... Zowel de gamedrives 's morgens als in de middag/avond waren heel tof. Van deze wilde dieren krijg je volgensmij nooit genoeg!!Zondagochtend konden we een uurtje langer slapen. Na wederom een heerlijk ontbijt moesten we helaas terug naar Malawi. De reis terug verliep weer soepeltjes en rond 'n uur of twee waren we terug in Lilongwe. Zoals je wel kunt lezen was de safari meer dan geslaagd. Het was ontzettend bijzonder dat ik dit samen met mijn DG huisgenootjes, mama en Martin mocht meemaken.

Demaandagna de safari zijn mama en Martin samen naar het zuiden vertrokken voor een korte reis door Malawi. Daarna vliegt Martin weer terug naar Nederland en komt mama voor 5 dagen in het DG huis wonen omdat zij ook kort vrijwilligerswerk gaat doen. En als afsluiter van haar bezoek aan Malawi gaan we nog een paar dagen naar het noorden!

Vanaf nu ga ik ook nog maar anderhalve week samen met m'n maatje Jo naar het project. Daarna vliegt zij ook weer terug naar Nederland. In die tijd gaan we iniedergeval geval nog een keer samen op outreach en willen we kijken of het mogelijk is om bloed te doneren.

Ik denk dat dit 't weer was voor de afgelopen twee weken. Op de fotopagina heb ik een handje vol foto's geplaatst. Voor de rest moet je toch echt een keertje langskomen als ik weer terug ben in Nederland.

Tot de volgende keer!

Heel veel liefs uit Malawi :)

Baby Mike

Heee!

Muli Bwanji? (hoe gaat het?)

Bedankt voor jullie super lieve reacties op mijn vorige verhaal. Heel leuk om te lezen!

Nu weer een nieuwe update uit Malawi. Het is hier de afgelopen weken erg warm geworden. Iedere dag tussen de 30 en de 35 graden... Echt iets voor mij dus #not. Maar het went eigenlijk best snel. De eerste tropische buien zijn ook al gevallen. En dat werkt lekker verkoelend. Ondertussen zijn er wat nieuwe vrijwilligers bijgekomen en zitten we met 9 personen in het huis. Het huis staat op een compound dat we delen met een malawiaans gezin. Het is wel een erg rijk en verwesters gezin. En de dochters van 4 en 9 vinden ons erg interessant en komen vaak langs om even hallo te zeggen of wat te spelen.

Leuk weetje: we zijn erachter gekomen dat het ziekenhuis eigenlijk maar drie echte doktoren heeft. De rest zijn clinicians en clinical officers, wat een beetje vergelijkbaar is met een verpleegkundig specialist en een physician assistant.

Na onze trip naar Senga Bay moesten wemaandaggewoon weer aan de bak. Op de planning stond 2 dagen maternity ward. Daar was mister Jacob (hoofd van de verpleegkundige van het ziekenhuis) nietzoblij mee. In Malawi zijn alle verpleegkundige namelijk ook midwives, en ik ben dat natuurlijk niet. Maar gelukkig mocht ik daar voor twee daagjes wel heen! De afdeling bestaat uit een prenatal room, antenatal room, labor ward en een infant room. Verder zijn alle geplande keizersnede opdinsdagendonderdag. Ik hoopte natuurlijk wat bevallingen te kunnen zien. En aan bevallingen geen gebrek hoor. De een na de andere baby komt tevoorschijn. In de ochtend was het nog heel rustig, maar achteraf was dat de stilte voor de storm. In de middag werder namelijk 5 baby's geboren in 2 uur... Hallelujah! Maar wel bijzonder om mee te maken!
Dinsdagwas het de bedoeling dat ik mee zou gaan bij een paar keizersnede. Toen ik bij de overdracht kwam hoorde ik dat er vannacht een drieling was geboren van600-700gram. De moeder was na schatting ongeveer 26 weken zwanger geweest. Bij het berekenen van de zwangerschapsduur gaan ze uit van de laatste menstruatie en voelen ze de grootte van de baby in de buik. Ze hebben wel echo's, maar de meeste ouders kunnen dit niet betalen, dus worden ze ook niet gemaakt. Ondanks dat ik heel benieuwd was hoe ze hier omgaan met vroeggeboorte, ben ik toch meegeweest naar de OK voor de keizersnee. De operatiekamer ziet er hier heel anders uit dan in Nederland. Het is wel weer het schoonste gebouw van het hele ziekenhuis, maar de apperstuur is erg ouderwets. De vrouw wordt de OK in geroepen, krijgt een ruggenprik en daarna starten ze meteen. Wanneer het kind is gehaald wordt het schoongemaakt en gewogen waarna het wordt ingewikkeld in doeken. Daarna wordt het in de wachtkamer gelegd waar ook de andere patiënten zitten te wachten op hun operatie. Niemand kijkt er dan meer na om totdat de operatie van de moeder helemaal afgerond is. Daarna kleden wij ons om en lopen buitenom om het kind te halen en mee te nemen naar de afdeling. Daar wordt het kind gegeven aan de guardian. Dat is heel vaak niet de vader. Je ziet nauwelijks mannen op maternity. De verpleegkundige zeggen dat dit is omdat de vrouwen allemaal op een zaal slapen en het dan niet gepast is als de mannen op bezoek komen. En de mensen die bij de bevalling van de vrouwen aanwezig zijn zijn ook altijd vrouwen. Eenmaal terug op de afdeling wilde ik graag weten hoe het met de drieling ging. De hoofdverpleegkundige liet ze me zien. Ze lagen op een bedje met een dekentje volledig over hun heen bij de labor ward. Twee van de drie hadden een O2 brilletje in, die veel te groot waren. En de meisjes waren echt iniminie... Wat me op viel was dat er niemand aandacht aan de drieling gaf, zowel de ouders/familie als de verpleegkundige en clinicians niet. Toen ik aan de verpleegkundige vroeg waarom dit was, zei ze dat zij hier niks voor de baby's konden doen. Desondanks hadden ze al 8 uur overleefd zonder warmte en ademhaling ondersteuning. Daarop besloot de verpleegkundige dat we toch iets moesten doen. We hebben de baby's verplaatst naar de infant room, daar is het automatisch al een stuk warmer. Ook hebben we ze onder een verwarmer gelegd. De temperatuur was ondertussenzogezakt dat het niet meer meetbaar was met de axillary thermometer. En de huidthermometer gaf rond de 32 graden aan... Ook werd besloten om ze over te brengen naar KCH, waar ze een beter ontwikkelde neonatologie afdeling hebben. Ondertussen had ik ook een clinician zover gekregen om naar de meisjes te kijken en mee te denken of we nog iets anders konden doen. Hier hebben ze echter heel weinig ervaring met prematuurtjes. Ook de transfer zou een uitdaging worden want de ambulance is letterlijk een truck met een eentonige sirene en een bedje achterin. Geen mogelijkheid om de baby's warm te houden. Voordat we wilde vertrekken naar KCH moest een van de drie gereanimeerd worden. Zij bleef achter terwijl de andere twee met de moeder, clinician en mijzelf naar KCH gingen. De rit was erg hobbelig en lang. De mensen hier reageren namelijk nauwelijks op sirenes en zwaailichten. Maar de meisjes hadden iniedergeval de rit overleefd. Eenmaal bij KCH aangekomen wist niemand dat ze twee nieuwe patiëntjes kregen. Na een hele korte overdracht tussen de clinician en de verpleegkundige gingen we weer terug... Een hele rare ervaring. Maar eindelijk heb ik het idee gehad dat ik iets kan betekenen. Stiekem zou ik wel willen weten hoe het nu afgelopen is. Maar in Nederland weet je dat ook niet altijd, dus dat moet je dan maar loslaten denk ik.

Ook mocht ik die dag een kijkje nemen in de OK. Bij de eerste kleine ingreep mocht ik meteen assisteren. Het was een besnijdenis van een jongetje van 2,5 jaar. Super leuk en spannend om steriel staan naast de dokter!

Nu denk je misschien, wauw wat een week voor Meik. Maar nee, het houd niet op. Wantvrijdagstond ik op female ward. Op deze afdeling ligt een groot deel van de vrouwen met de diagnose incomplete abortion. Abortus is hier wanneer vrouwen bevallen voor de 28 weken. Er lag een vrouw die vermoedelijk 22-24 weken zwanger was. Op z'n moment doen ze niks voor het kind. Ze gaan ervan uit dat het dood geboren wordt, of na de geboorte niet lang meer leeft. De vrouw had tijdens de artsenvisite al weeën, maar ze werd door niemand gecheckt. Iedereen ging maar door met hun normale werkzaamheden. Ik zat wat dassiers door te lezen toen een vrouw naar mij toe kwam en zei dat ik moest komen met handschoenen aan. Toen ik bij de patiënt aan kwam, bleek het over de zwangere vrouw te gaan. Ik een collega vragen te helpen toen ik me realiseerde dat ik alleen op de afdeling stond. Toen kwam een deel van het hoofdje al naar buiten, en zag ik dat het absoluut niet om een baby van +/- 23 weken ging en ik zag dat de baby leefde. Na een paar minuten persen was er een gezonde levende babyboy geboren. De baby was na schatting +/- 36 weken en bleek achteraf 2.7 kg te wegen. Nadat de baby geboren was heb ik 'm afgedroogd en bij mama gelegd met wat dekentjes eroverheen. Toen ben ik naar een andere afdeling gelopen om te vragen of iemand kon helpen, de verpleegkundigen van female ward waren namelijk nog steeds nergens te bekennen. Omdat ze bij female ward geen steriele geboorte set hebben we kochers en een schaar, hebben we geïmproviseerd met het doorknippen dan de navelstreng. We hebben twee touwtjes van een mondkapje gepakt om daarmee de navelstreng af te klemmen en deze vervolgens doorgesneden met een surgical blade. Met de baby was alles goed, en de moeder was heel verrast met een grote gezonde jongen. Ondertussen kwamen de verpleegkundigen weer binnenlopen en hebben de nageboorte van de moeder gedaan. Toen ik via de verpleegkundige aan de moeder vroeg of ze al een naam heeft voor de baby, zei ze dat ze wilde dat ik hem een naam zou geven. Dat leek me een beetje gek, dus heb ik er maar niks meer over gezegd.

Nadat alles afgehandeld was gingen we de moeder en de baby naar maternity overplaatsen. Een verpleegkundige van maternity vroeg de moeder wat de naam van de baby was. En de moeder zei opnieuw dat ik de baby een naam moest geven. Nu kon ik er natuurlijk niet meer onderuit. Het jongetje werd baby Mike!

Na deze bijzondere week hadden we weer een heel leuk weekend op de planning staan.Zaterdagzijn Jolinda en ik naar een bruiloft geweest van een van de clinicians van het ziekenhuis. We hadden aanwijzingen gekregen van collega's hoe we er moesten komen. Het zou om 14.00 uur beginnen en om 13.45 uur waren wij op de locatie... Althans dat dachten we. Om 14.15 was er nog haast niemand anders aanwezig, en we grapte nog tegen elkaar 'zou echt iets voor ons zijn om op de verkeerde bruiloft te zijn'. Maarja het kan ook makkelijk allemaal een malawiaans uurtje later beginnen. Op een gegeven moment kwam er een vrouw naar ons toe die nauwelijks Engels sprak maar zei: 'Come, you are wrong'. Dus wij met de vrouw mee. Bleek dus dat we inderdaad bij de verkeerde bruiloft zaten, en dat de andere bruiloft al lang begonnen was. Uiteindelijk bleken er drie bruiloften naast elkaar ze zijn, en was het achteraf nog helemaal nietzodom dat we verkeerd zaten... Het was echt heel leuk om mee te maken. Na twee uur hadden we er wel weer genoeg van en zijn we ergens een hapje gaan eten.

Op zondag zijn we weer naar een festival geweest. Het Sand Music Festival aan Lake Malawi. Bijna iedereen was mee, en het was ook echt weer super mooi weer. De sfeer was zo goed. We hebben we spelletjes gedaan op het strand, gezwommen en malawiaans eten gegeten. De muziek was ook weer heel leuk. Vergeleken met Lake of Stars Festival was dit een stukje kleiner. De kaartjes waren goedkoper waardoor er ook meer lokale mensen waren. En omdat het minder populair is onder de toeristen, waren er maar een handje vol blanken mensen te vinden.

Daarna begonnen we weer aan een nieuwe week in het ziekenhuis. Het zou voor ons een kort weekje worden, want vrijdag vertrokken we voor een lang weekend Cape Maclear. Maandag en dinsdag stond ik twee dagen op de kinder afdeling. Daar is het nu nog heel erg rustig. In deze tijd van het jaar liggen er ongeveer 4-10 kinderen. Maar wanneer straks het regenseizoen begint verwachten ze zo ongeveer 40 kinderen die opgenomen liggen op de afdeling. Dit komt doordat het aantal malaria patiënten dan erg toeneemt. Helaas zat ik woensdag en donderdag ziek thuis ivm voedselvergiftiging. Na bijna 6 weken in Malawi moest dat er natuurlijk een keertje van komen. Gelukkig was ik vrijdag redelijk opgeknapt en ging ik mee naar Cape Maclear. In totaal gingen we met 7 mensen in een privé minibusje. Na een prachtige rit van meer dan 4 uur, inclusief stop in Monkey Bay om een van de andere vrijwilligers op te halen, kwamen we aan in Cape Maclear. Wat een super relaxte plek is dat zeg. Een hoop backpackers ontmoet. We sliepen met z'n 8e in een slaapzaal voor 12 personen. Het hostel waar we in zaten was ook heel erg leuk. Het was aan het strand, en pluspuntje: ze hadden een volleybal net! We hebben lekkere verse vis gegeten en zijn zelfs uit geweest!! Op zaterdag stond een boottrip op de planning. We zijn langs verschillende eilandjes geweest en gesnorkeld. Het snorkelen is niet zo heel bijzonder. Lake Malawi heeft de grootste polulatie zoetwatervissen, wat opzich best bijzonder is. Maar verder is er niet zoveel te zien. Op een strandje werd er lunch voor ons gemaakt. We kregen rijst met groenten in tomatensaus en chambo, ook weer heerlijk. Daarna gingen we naar een plek waar we van rotsen af konden springen. En als kers op de taart, zonsondergang op de boot. Hiervoor moet je echt even de foto's bekijken. Een heel geslaagd weekend met leuke mensen en goede activiteiten!

Met kerst en oud en nieuw ga ik ook nog voor 10 dagen naar Cape Maclear voor een vakantie. Maar dat zie ik helemaal zitten!

Nou het waren weer hele toffe twee weken. Zoals je kunt lezen gebeuren hier genoeg leuke maar ook bizarre dingen. Oh... KIJK DIE FOTO'S!!

Tot snel en heel veel liefs!

Misschien ga ik het toch volhouden om een blog te schrijven...

Heee lieve allemaal,

Weer een blog vanuit Malawi!

Maar eerst wil ik even zeggen hoe tof ik het vind dat zoveel van jullie het leuk vinden om het te lezen. En bedankt voor alle lieve reacties, doe mij ontzettend goed!!

Ik wil graag wat schrijven over mijn tweede oriëntatie week in KCH (het overheids ziekenhuis). Deze week begon ik een dag op de Out Patiënt Department en daarna een dag op de Medical Short Stay. OPD is een mix tussen de eerste hulp en een huisartsenpraktijk. Patiënten komen van thuis en worden gezien door verpleegkundigen en artsen, waarna ze besluiten of ze worden doorgestuurt naar MSS. Op zowel de OPD en de MSS kon ik wel het een en anders doen zoals vitale functies meten, bloedprikken, bloedsuiker meten en malaria testen doen. Maar doordat de communicatie moeizaam gaat ivm de taalbarrière kan ik niet vragen naar symptomen en klachten. Het tempo van de verpleegkundigen ligt hier ook erg laag. Ze doen wat de dokter voor hen opschrijft. Maar het interpreteren van vitale functies of bloedwaardes doen ze nauwelijks. Ze hebben ook veel minder taken dan een verpleegkundige in Nederland. Hier wordt bijv. alle ADL zorg gedaan door de familie. Verder vind ik het heel stom dat ze vaak 1.5 tot 2 uur pauze houden. Ik vind dat echt veel te lang, maar ik kan zelf ook niet eerder beginnen omdat ik nog weinig dingen zelf kan doen. Naast de taalbarrière is er nog het feit dat ik 9 van de 10 keer het handschrift van het personeel niet kan lezen. Ik denk niet dat ze hier op school schrijfles krijgen... Maar dan besef ik me wel hoe erg ik gewend ben aan dat alles digitaal is in Nederland. Maarja, ik heb dus eigenlijk altijd wel iemand nodig om voor mij te vertalen of om te vertellen wat er opgeschreven staat.

Wanneer patiënten op de MSS aan het einde van de dag nog niet genoeg zijn opgeknapt worden ze opgenomen op de afdeling. Je hebt een female medical ward en een male medical ward. Ik heb eerst een ochtend op medical HDU gestaan. Hier lag een vrouw die niet bij bewustzijn was en dialyse nodig had om te overleven. KCH is het enige ziekenhuis in het land waar dat kan. Ze hebben officieel 8 apparaten, maar regelmatig zijn er daarvan een of meedere stuk. Nadat ik een poging had gedaan om haar dossier (lees: stapeltje aan elkaar getapte papieren) te lezen, vroeg ik aan de verpleegkundige of ze werken met een prioriteiten systeem op de dialyse afdeling. Maar de vpk dacht niet dat ze dat deden...

De oriëntatie in KCH sloot ik af met twee dagen Female Surgical Ward. Zelf heb ik heel weinig ervaringen met chirurgische afdelingen en wondzorg. Maar ik kan wel zeggen dat dit even next level was. FSW is een gang met 5 zalen waarin in iedere zaal 10 bedden. Daarnaast is over de hele lengte van de gang een soort van balkon/veranda, waarop aan weerszijde een bed stond met een kleine meter ertussen als gangpad. Het was enigsinds georganiseerd doordat er een zaal was voor orthopedische patiënten, maar voor de rest lag alles door elkaar. Privacy kennen ze helemaal niet hier, ze liggen allemaal naakt onder een lakentje in bed. Het normale aantal vpk tijdens een dagdienst is 3. Maar donderdag stonden ze met z'n tweeën en vrijdag stond een jonge vpk in haar eentje op +/- 70 patiënten. Iedere patiënt mag een guirdian 24/7 bij zich hebben. Die slapen dan op de grond. Hier heb ik ook wel hele nare wonden gezien. Het is overduidelijk dat mensen pas aan de bel trekken als het al te laat is. Bijvoorbeeld er groeit tumorweesel in een been, en dat wordt na een tijdje zichtbaar doordat het been op een misvormde manier dik wordt en er laesies ontstaan. Maar mensen laten dat gebeuren 'want het doet toch geen pijn' en naar het ziekenhuis gaan ze pas als het echt nodig is. Alle mensen met wonden moeten in de ochtend naar een kamertje komen voor de wondzorg. Het gaat dan om mensen die zulke grote wonden hebben dat ze nauwelijks kunnen bewegen. Met behulp van de familie lukt het ze dan meestal wel om langs te komen voor de wondzorg. Een andere situatie die ik wil beschrijven gaat over een 22 jarige vrouw die op de veranda van de afdeling lag. De chirurg, toevallig een Noorse man die ook nog een aardig woordje Nederlands sprak, kwam bij haar langs voor de visite. Hij legde mij de situatie van de vrouw uit. De patiënt had uitgezaaide kanker en een perforatie in de buik. Tijdens de visite zou besloten worden of ze zou worden geopereerd of niet. Maar we troffen de jonge vrouw buiten bewustzijn aan en ze had een ademhaling die paste bij de laatste levensfase. De dokter vertelde dat het bij deze mensen vaak moeilijk te beoordelen is of ze pijn hebben of niet. Hij wilde haar zuurstof en pijnmedicatie geven ter comfort. Echter was er op de hele afdeling maar een zuurfstofapparaat en deze was al in gebruikt. De pijnmedicatie werd niet gegeven door de verpleegkundige, zij vertelde dat de familie dan denkt dat ze door de medicatie is overleden, en dat dat haar schuld is. Een paar uur later is de jonge vrouw overleden in het bijzijn van alle andere patiënten. Nadat de dokter het overlijden bevestigd heeft, wordt het lichaam door de verpleegkundige klaargemaakt voor transport naar het mortuarium. Het lichaam wordt van top tot teen strak ingewikkeld in de doeken en lakens waar ze al die tijd op heeft gelegen en ruikt naar alle lichaamsvloeistoffen die je maar kan bedenken. Daarna wordt het lichaam strak ingewikkeld in touw en op een brancard naar het mortuarium gereden. Ik heb dit hele proces echt met open mond gevolgd. Het is voor mij heel onwerkelijk hoe ze hier met de patiënten om gaan.

Naast deze schrijnende situaties is het ook heel leuk en interessant om te leren werken met de beperkte middelen die er zijn. Dit was ook een van de redenen dat ik gekozen heb om dit te gaan doen. Door nieuwsgierig te zijn en veel vragen te stellen probeer leer ik veel nieuwe dingen hier. Zoals jullie misschien wel merken ben ik op soms erg onder de intruk van sommige situaties, maar ik probeer er ook weer niet te veel over na te denken. Ik realiseer me dat ik op dit moment weinig kan veranderen aan de situatie en is accepteren en meedenken over de mogelijkheden die er wel zijn, het beste wat ik nu kan doen.

Na deze laatste week in KCH stond een lang weekend op het programma. Maandag was het namelijk moederdag en waren alle vrijwilligers vrij. Zaterdag hebben we met het hele huis gezwommen bij Woodlands, dit is een hotel waar je voor 3000 MKW (€3.60) de hele dag mag zwemmen. Het was in een bosachtige gebied net buiten het centrum van de stad. De apen liepen hier rondom het zwembad. Je zult het wel zien in de mooie foto's!! Zondag zijn we opnieuw met z'n alle naar de kerk geweest. Ook dan reizen we met de minibus, en dat is soms hilarisch met z'n allen. De kerk ligt in de wijk kauma en zit op loopafstand van het project van een van de andere vrijwilligers. Samen met een docent van dat project zijn we door het dorp gelopen. Kauma is een van de armste buitenwijken van Lilongwe, en hier kon je goed zien hoe de mensen nu echt leven. Er is een groot tekort aan schoon drinkwater en doordat HIV/AIDS veel voor komt leven er meer dan 5000 weeskinderen. Desondanks zijn de inwoners ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd. Iedereen wilt met je praten en de kinderen willen graag de aandacht. 's Avonds zijn we naar het restaurant four seasons geweest. Hier was een avond live muziek. We zaten op het binnenplaatsje met een kleedje op het gras met wat cocktails en pizza. Het was echt een heerlijk relaxte avond, en gezellig om even buiten het huis te zijn! Maar het contrast was wel groot vergeleken waar we in de ochtend waren... De maandag zijn we maar weer naar het zwembad geweest, wat een straf!

Omdat mijn oriëntatie erop zat moest ik weer terug naar de Nursing and Midwives Counsil om te laten zien dat ik het voltooid had. Dan zou hij een brief schrijven zodat ik kon starten bij Likuni Mission Hospital, mijn project. Maar toen we daardinsdagaankwamen hebben we 2 uur gewacht, waarna de beste man ons kwam vertellen dat hij toch geen tijd voor ons had en wemorgenmaar terug moesten komen. Weer heerlijk typisch maar best wel balen.Woensdagstonden als eerst voor zijn kantoor en stonden we na 10 minuten ook weer buiten met een brief voor likuni.Donderdaghad ik dus mijn eerste dag in LMH. Jolinda, een van de andere vrijwilligers, was al bijna 2 weken aan het werk in likuni. We reizen dus samen naar het project, wat heel gezellig is. In Likuni begint de dag met een gebed, waarbij al het personeel zich verzameld in de tuin en ze gezamenlijk bidden. Daarna is de overdracht, hier worden van alle afdelingen verschillende casussen besproken. Ik wist dat Jolinda die dag op outreach zou gaan, en ik wilde natuurlijk graag mee. Op outreach ga je naar dorpjes om daar kinderen te wegen, meten, voorzien van extra voeding en vaccineren. Ook wordt er anticonceptie uitgedeeld voor de vrouwen. Op de foto's zie je een beetje hoe dat dan in z'n werk gaat. Ook heb ik geprobeerd hoe het is om een baby op de Afrikaanse manier op je rug te dragen. Eigenlijk is het best comfortabel, maar het voelt alsof het kindje uit het laken zakt! Ook hiervoor moet je echt even de foto's bekijken!

Dit weekend stond de eerste echte weekendtrip op het programma. We gingen met 4 meiden naar Senga Bay aan Lake Malawi. Zaterdag ochtend stonden we alweer om 6 uur aan de weg voor een minibus. De hele weg naar Senga Bay moesten we 3x overstappen en het duurde met het openbaar vervoer 4 uur. Maar wel weer een heel avontuur om met de minibus te reizen. Het hostel was echt heel leuk! Super vriendelijke mensen, heel mooi terrein en kamers en aan het strand! Zaterdag hebben we dan ook lekker aan het meer gelegen en nog een boottocht gedaan. En 's avonds hebben we heerlijk vis gegeten. Zondag gingen we een village tour doen, hierbij gingen we met een lokale jongen door het dorp lopen. Het was heel interessant hoe mensen in een klein arm vissersdorpje leven. Uiteindelijk zijn we met de taxi terug gegaan, zodat we zo lang mogelijk konden blijven :)

Zoals jullie wel kunnen lezen waren het weer twee leuke en interessante weken. Kan echt niet geloven dat ik hier al een maand ben. Te tijd vliegt echt voorbij!

Vergeet niet de foto's te bekijken!!

Tot de volgende blog.

Liefs, Meike

Toch maar een blog

Heeeei allemaal!

Toch maar even een update vanuit Lilongwe, Malawi (Afrika) ?

Intussen ben ik alweer meer dan 3 weken in Malawi en heb ik al zoveel dingen gezien en gedaan. Ondanks dat het moeilijk is om te verwoorden hoe het hier is, wil ik jullie hier toch graag wat over vertellen.

Na een reis van bijna 24 uur kwam ik dan maandagmiddag aan in Malawi. Op het vliegveld in Malawi was het nog even spannend: zijn alle papieren in orde? En is m'n bagage wel goed aangekomen? Gelukkig ging alles goed en konden we, nadat ik wat geld had gepind en een simkaart had gekocht, het vliegveld alweer verlaten. Het weer was heerlijk, 27 graden, zonnig en een lekker windje.

Mijn tijd in Malawi zal ik verblijven in een vrijwilligershuis ofwel het Doingoood huis. Het huis ligt net iets buiten het centrum van Lilongwe. Het staat op een bewaakt terrein en is geschikt voor maximaal 10 personen verdeeld over 3 slaapkamers. Tot nu toe hebben we altijd stromend water gehad, maar niet altijd stroom. De stroom valt in lange periodes uit, meestal 6 uur wel stroom en 6 uur geen stroom. Maar soms slaan ook de stoppen door (met name in de avond) en hebben we meer discolichten. Soms is het zonder stroom wel een uitdaging, maar het went ook heel snel. In het huis zitten vrijwilligers die naar verschillende projecten gaan zoals onderwijs, community en gezondheidszorg projecten. We praten met name Engels omdat er ook een Noorse vrijwilliger woont.

Op mijn tweede dag stond de city tour op de planning. Die dag heb ik ook voor het eerst kennis gemaakt met het meest gebruikte openbaar vervoer: de minibus. De minibus bestaat uit een chauffeur en een conducteur (ofwel moneyman). Volgens de malawiaanse politie mogen er op een bankje 3 personen zitten. Maar volgens de regels van de minibusdrivers mogen er zoveel mensen zitten als past. Wat meestal resulteert in 4 personen per bankje maar als er kinderen bij zijn soms wel 5 of 6 personen. En dan zit je dan als enige azungu (zoals je genoemd wordt door de locals. Letterlijk vertaald: blanke) tussen allemaal locals. De Malawiaanse vinden het overigens echt geweldig dat wij de minibus nemen. Het kost van het doingoood huis naar het centrum 300 kwatcha (0,34 euro) en het duurt ongeveer 15 minuten. Dat is dus soms 15 minuten opgevouwen in de minibus. Andere veelvoorkomende vervoermiddelen zijn de: tuktuk, fietstaxi en taxi. Tijdens de citytour laten ze zien waar je kunt pinnen, waar de supermarkt, markt en apotheek is. En ook hoe je weer de minibus naar huis neemt.

Een ander belangrijk onderdeel was het regelen van mijn registratie als verpleegkundige in Malawi. Hiervoor had ik thuis al het papierwerk geregeld, en hoefde we dus alleen nog langs de Nursing and Midwives Counsil om alles officieel te maken. Gelukkig ging dit erg soepeltjes. Ze vonden het alleen wel nodig dat ik een oriëntatie zou doen in het overheidsziekenhuis Kamuzu Central Hospital (KCH) voor twee weken, voordat ik aan de slag mocht op mijn project: Likuni Mission Hospital. Eigenlijk vond ik dat nog helemaal niet zo erg want dit gaf mij een kans om het verschil te zien tussen een groot overheidsziekenhuis en een missie ziekenhuis. De zorg in KCH is gratis. Het ziekenhuis heeft op papier ongeveer 1000 bedden, maar op bijvoorbeeld de kinderafdeling lagen er minimaal 3 kinderen op een bed, dus het aantal patiënten ligt echt wel hoger dan 1000. Ik zou de maandag gaan beginnen aan mijn oriëntatie.

Mijn eerste weekend hier was echt al super leuk. Zaterdag ging ik met een mede vrijwilligerster naar het wildlife centrum. Daar kun je een tour doen waarbij je verschillende dieren ziet en nog wat wandelingen maken in de omgeving. Toen we daar aankwamen was er een afstudeer ceremonie aan bezig. Iedereen zag een prachtig en kleurrijk uit en dat samen met de mooie omgeving was dat heel cool (zie foto's). Tijdens die ceremonie werd veel gezongen en gedanst. De zondag ging ik een dagje naar Lake of Stars Festival aan Lake Malawi. Dit is het grootste festival van Malawi waar music en art centraal staan. Het was ook mijn eerste echte kennismaking met de Afrikaanse muziek. We waren daar met z'n vijfen en het was ontzettend gezellig. Het weer was heerlijk, de sfeer was goed en er waren genoeg leuke activiteiten te doen. Waaronder zaklopen (lekker hollands!!), touwtrekken en volleybal. Hopelijk geven de foto's een goede indruk van die dag.

De eerste week oriëntatie bij KCH was erg indrukwekkend. Ik begon 3 dagen op de kinderafdeling waarvan 1 dag op de under five clinic (soort kinder SEH), een dag op de algemene zaal van de kinderafdeling en een dag op de High Dependency Unit (HDU) voor kinderen. In de under 5 clinic zag ik een enigsinds georganiseerd systeem. Hier komen ouders met hun kinderen binnen en worden ze gezien door verpleegkundigen en artsen, waarna ze wel of niet opgenomen worden op de afdeling. De algemene kinderafdeling vond ik echt heftig. Het was een grote zaal met om iedere meter een kinderbed met daarop +/- 3 kinderen met ieder een ouder. In het midden stond een bureautje met een hele hoop schriften waarin alles gedocumenteerd werd. Dit was dus de Nurses Station. Als verpleegkundige zit je de hele dienst op deze zaal. Er zijn een paar dingen die mij die dag opgevallen zijn:

1. Hoevaak er gezegd wordt dat er middelen niet (meer) beschikbaar zijn.

2. Dat verpleegkundigen weinig met de ouders en kinderen communiceren.

3. Dat er 2-3 verpleegkundigen zijn op deze zaal waar dus wel meer dan 100 kinderen liggen.

Wat mij ook opvalt, is dat iedereen ontzettend aardig is en dat ze het heel leuk vinden dat je er bent. Dat geldt dus voor de verpleegkundigen, die over het algemeen redelijk goed Engels spreken. De ouders en de kinderen kijken je echt met grote vragende ogen aan. De taalbarrière is erg lastig. Ik kon daar weinig met de kinderen of ouders communiceren, omdat bijna niemand ook maar een woord Engels begrijpt. Dat maakte het soms wel echt lastig. Op de HDU staan 6 bedden en liggen dan ook echt maar 6 kinderen. In Malawi worden kinderen vanaf 13 jaar gezien als volwassenen. Vanaf 13 jaar is het bijvoorbeeld toegestaan om te trouwen. Vanaf 13 jaar liggen de kinderen dus ook op de volwassen afdeling. Dus op de HDU lagen kinderen tot 13 jaar. Hier staan dan weer 2 verpleegkundige op 6 kinderen en is ook bijna altijd een dokter aanwezig. Boven ieder bed hing een monitor, maar lang niet allemaal deden ze het. Dus alleen de meest kritieke kinderen lagen aan de monitor, of ze deelde er eentje. Bijvoorbeeld een kind aan de saturatie meter en een kind aan de bloeddrukmeter. Zelf heb ik deze dagen weinig zelf gedaan. Ik heb vooral geprobeerd de verpleegkundigen te ondersteunen waar ik kon en veel vragen aan ze te stellen.

De andere twee dagen van mijn eerste oriëntatie week was ik bij Light House. Light House is een kliniek voor mensen met HIV. Ze kunnen gratis worden getest en bij een positieve uitslag worden ze opgenomen in het patiëntenbestand en ze voorzien van counseling en medicatie. Ik was erg onder de indruk van Light House. Het systeem wat ze gebruiken is efficiënt en de zorg die ze bieden is uitgebreid en gericht op de behoefte van de patiënt. Er wordt open gepraat over HIV door zowel de patiënten als de verpleegkundigen en artsen. Een dag volgde ik de route van de patiënten in Light House. De tweede dag stond ik bij Family Planning. Hier worden vrouwen voorzien van screening op baarmoederhalskanker en anticonceptie. Ook worden patiënten hier getest op en behandeld voor soa's.

Door het reizen met de minibus, alle indrukken in het ziekenhuis en de warmte, zijn de dagen hier best vermoeiend. Iedereen ligt hier elke avond ook al vroeg in bed, meestal tussen 20u en 21u. Maar daar staat tegenover dat we elke ochtend om 4.45u al door de ‘zingende’ imam worden gewekt. Je leeft hier dus letterlijk met de zon. Want rond 18u is het donker en om 5u wordt het alweer licht.

Het tweede weekend leek het mij en nog twee andere vrijwilligers leuk om onze haren te laten vlechten. Nou dat was de slechtste keuze ooit. Wij kwamen daar aan om 8u. Van te voren zeiden ze dat het ongeveer 3-4 uur zou duren. Uiteindelijk hebben ze er bij mij 11 uur over gedaan... En het ergste was nog dat het zo pijnlijk was. Omdat de vlechten strak moeten worden gezet trekken ze constant aan je haren. Ik wilde eigenlijk naar 2 uur al gillend wegrennen, want had al z'n vermoeden dat dit niks ging worden. Uiteindelijk na 11 uur zitten hadden we alle drie een hele bos met vlechten. En we vonden het alledrie spuug lelijk. De hoofdpijn bleef en het slapen was al helemaal een ramp. Dus maandag nadat ik terug kwam van het ziekenhuis heeft het hele huis toegewijd mijn vlechtjes eruit gehaald ? Heb het wel aangedurft om een foto met vlechtjes met jullie te delen.

De zondag ging ik met een andere vrijwilliger naar een kerkdienst op haar project. Ondanks dat ik zelf helemaal geen religieuze achtergrond heb, was ik wel heel erg benieuwd naar hoe dat in Malawi gaat. Want het is een heel belangrijk onderdeel van het leven van de meeste Malawianen. Ik vond het echt fantastisch. Ik heb er echt van genoten om te zien hoe gepassioneerd de mensen hier zijn met hun geloof. En dat uit zich voornamelijk in veel zingen en dansen.

Nou dit waren dus mijn eerste twee weken hier in Malawi. Zoals je kunt lezen geniet ik van alles hier en heb ik al veel gezien en gedaan. Over afgelopen week zal ik binnenkort iets schrijven. Ik ga in ieder geval m'n best doen dit blog een beetje bij te houden.

Ik heb ergens ook geprobeerd om wat foto's toe te voegen. Dus vergeet die vooral niet ook even te bekijken!

Zikomo (dankjewel)!

Heel veel liefs vanuit the warm heart of Afrika!

Meike

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Meike