Heee!

Muli Bwanji? (hoe gaat het?)

Bedankt voor jullie super lieve reacties op mijn vorige verhaal. Heel leuk om te lezen!

Nu weer een nieuwe update uit Malawi. Het is hier de afgelopen weken erg warm geworden. Iedere dag tussen de 30 en de 35 graden... Echt iets voor mij dus #not. Maar het went eigenlijk best snel. De eerste tropische buien zijn ook al gevallen. En dat werkt lekker verkoelend. Ondertussen zijn er wat nieuwe vrijwilligers bijgekomen en zitten we met 9 personen in het huis. Het huis staat op een compound dat we delen met een malawiaans gezin. Het is wel een erg rijk en verwesters gezin. En de dochters van 4 en 9 vinden ons erg interessant en komen vaak langs om even hallo te zeggen of wat te spelen.

Leuk weetje: we zijn erachter gekomen dat het ziekenhuis eigenlijk maar drie echte doktoren heeft. De rest zijn clinicians en clinical officers, wat een beetje vergelijkbaar is met een verpleegkundig specialist en een physician assistant.

Na onze trip naar Senga Bay moesten wemaandaggewoon weer aan de bak. Op de planning stond 2 dagen maternity ward. Daar was mister Jacob (hoofd van de verpleegkundige van het ziekenhuis) nietzoblij mee. In Malawi zijn alle verpleegkundige namelijk ook midwives, en ik ben dat natuurlijk niet. Maar gelukkig mocht ik daar voor twee daagjes wel heen! De afdeling bestaat uit een prenatal room, antenatal room, labor ward en een infant room. Verder zijn alle geplande keizersnede opdinsdagendonderdag. Ik hoopte natuurlijk wat bevallingen te kunnen zien. En aan bevallingen geen gebrek hoor. De een na de andere baby komt tevoorschijn. In de ochtend was het nog heel rustig, maar achteraf was dat de stilte voor de storm. In de middag werder namelijk 5 baby's geboren in 2 uur... Hallelujah! Maar wel bijzonder om mee te maken!
Dinsdagwas het de bedoeling dat ik mee zou gaan bij een paar keizersnede. Toen ik bij de overdracht kwam hoorde ik dat er vannacht een drieling was geboren van600-700gram. De moeder was na schatting ongeveer 26 weken zwanger geweest. Bij het berekenen van de zwangerschapsduur gaan ze uit van de laatste menstruatie en voelen ze de grootte van de baby in de buik. Ze hebben wel echo's, maar de meeste ouders kunnen dit niet betalen, dus worden ze ook niet gemaakt. Ondanks dat ik heel benieuwd was hoe ze hier omgaan met vroeggeboorte, ben ik toch meegeweest naar de OK voor de keizersnee. De operatiekamer ziet er hier heel anders uit dan in Nederland. Het is wel weer het schoonste gebouw van het hele ziekenhuis, maar de apperstuur is erg ouderwets. De vrouw wordt de OK in geroepen, krijgt een ruggenprik en daarna starten ze meteen. Wanneer het kind is gehaald wordt het schoongemaakt en gewogen waarna het wordt ingewikkeld in doeken. Daarna wordt het in de wachtkamer gelegd waar ook de andere patiënten zitten te wachten op hun operatie. Niemand kijkt er dan meer na om totdat de operatie van de moeder helemaal afgerond is. Daarna kleden wij ons om en lopen buitenom om het kind te halen en mee te nemen naar de afdeling. Daar wordt het kind gegeven aan de guardian. Dat is heel vaak niet de vader. Je ziet nauwelijks mannen op maternity. De verpleegkundige zeggen dat dit is omdat de vrouwen allemaal op een zaal slapen en het dan niet gepast is als de mannen op bezoek komen. En de mensen die bij de bevalling van de vrouwen aanwezig zijn zijn ook altijd vrouwen. Eenmaal terug op de afdeling wilde ik graag weten hoe het met de drieling ging. De hoofdverpleegkundige liet ze me zien. Ze lagen op een bedje met een dekentje volledig over hun heen bij de labor ward. Twee van de drie hadden een O2 brilletje in, die veel te groot waren. En de meisjes waren echt iniminie... Wat me op viel was dat er niemand aandacht aan de drieling gaf, zowel de ouders/familie als de verpleegkundige en clinicians niet. Toen ik aan de verpleegkundige vroeg waarom dit was, zei ze dat zij hier niks voor de baby's konden doen. Desondanks hadden ze al 8 uur overleefd zonder warmte en ademhaling ondersteuning. Daarop besloot de verpleegkundige dat we toch iets moesten doen. We hebben de baby's verplaatst naar de infant room, daar is het automatisch al een stuk warmer. Ook hebben we ze onder een verwarmer gelegd. De temperatuur was ondertussenzogezakt dat het niet meer meetbaar was met de axillary thermometer. En de huidthermometer gaf rond de 32 graden aan... Ook werd besloten om ze over te brengen naar KCH, waar ze een beter ontwikkelde neonatologie afdeling hebben. Ondertussen had ik ook een clinician zover gekregen om naar de meisjes te kijken en mee te denken of we nog iets anders konden doen. Hier hebben ze echter heel weinig ervaring met prematuurtjes. Ook de transfer zou een uitdaging worden want de ambulance is letterlijk een truck met een eentonige sirene en een bedje achterin. Geen mogelijkheid om de baby's warm te houden. Voordat we wilde vertrekken naar KCH moest een van de drie gereanimeerd worden. Zij bleef achter terwijl de andere twee met de moeder, clinician en mijzelf naar KCH gingen. De rit was erg hobbelig en lang. De mensen hier reageren namelijk nauwelijks op sirenes en zwaailichten. Maar de meisjes hadden iniedergeval de rit overleefd. Eenmaal bij KCH aangekomen wist niemand dat ze twee nieuwe patiëntjes kregen. Na een hele korte overdracht tussen de clinician en de verpleegkundige gingen we weer terug... Een hele rare ervaring. Maar eindelijk heb ik het idee gehad dat ik iets kan betekenen. Stiekem zou ik wel willen weten hoe het nu afgelopen is. Maar in Nederland weet je dat ook niet altijd, dus dat moet je dan maar loslaten denk ik.

Ook mocht ik die dag een kijkje nemen in de OK. Bij de eerste kleine ingreep mocht ik meteen assisteren. Het was een besnijdenis van een jongetje van 2,5 jaar. Super leuk en spannend om steriel staan naast de dokter!

Nu denk je misschien, wauw wat een week voor Meik. Maar nee, het houd niet op. Wantvrijdagstond ik op female ward. Op deze afdeling ligt een groot deel van de vrouwen met de diagnose incomplete abortion. Abortus is hier wanneer vrouwen bevallen voor de 28 weken. Er lag een vrouw die vermoedelijk 22-24 weken zwanger was. Op z'n moment doen ze niks voor het kind. Ze gaan ervan uit dat het dood geboren wordt, of na de geboorte niet lang meer leeft. De vrouw had tijdens de artsenvisite al weeën, maar ze werd door niemand gecheckt. Iedereen ging maar door met hun normale werkzaamheden. Ik zat wat dassiers door te lezen toen een vrouw naar mij toe kwam en zei dat ik moest komen met handschoenen aan. Toen ik bij de patiënt aan kwam, bleek het over de zwangere vrouw te gaan. Ik een collega vragen te helpen toen ik me realiseerde dat ik alleen op de afdeling stond. Toen kwam een deel van het hoofdje al naar buiten, en zag ik dat het absoluut niet om een baby van +/- 23 weken ging en ik zag dat de baby leefde. Na een paar minuten persen was er een gezonde levende babyboy geboren. De baby was na schatting +/- 36 weken en bleek achteraf 2.7 kg te wegen. Nadat de baby geboren was heb ik 'm afgedroogd en bij mama gelegd met wat dekentjes eroverheen. Toen ben ik naar een andere afdeling gelopen om te vragen of iemand kon helpen, de verpleegkundigen van female ward waren namelijk nog steeds nergens te bekennen. Omdat ze bij female ward geen steriele geboorte set hebben we kochers en een schaar, hebben we geïmproviseerd met het doorknippen dan de navelstreng. We hebben twee touwtjes van een mondkapje gepakt om daarmee de navelstreng af te klemmen en deze vervolgens doorgesneden met een surgical blade. Met de baby was alles goed, en de moeder was heel verrast met een grote gezonde jongen. Ondertussen kwamen de verpleegkundigen weer binnenlopen en hebben de nageboorte van de moeder gedaan. Toen ik via de verpleegkundige aan de moeder vroeg of ze al een naam heeft voor de baby, zei ze dat ze wilde dat ik hem een naam zou geven. Dat leek me een beetje gek, dus heb ik er maar niks meer over gezegd.

Nadat alles afgehandeld was gingen we de moeder en de baby naar maternity overplaatsen. Een verpleegkundige van maternity vroeg de moeder wat de naam van de baby was. En de moeder zei opnieuw dat ik de baby een naam moest geven. Nu kon ik er natuurlijk niet meer onderuit. Het jongetje werd baby Mike!

Na deze bijzondere week hadden we weer een heel leuk weekend op de planning staan.Zaterdagzijn Jolinda en ik naar een bruiloft geweest van een van de clinicians van het ziekenhuis. We hadden aanwijzingen gekregen van collega's hoe we er moesten komen. Het zou om 14.00 uur beginnen en om 13.45 uur waren wij op de locatie... Althans dat dachten we. Om 14.15 was er nog haast niemand anders aanwezig, en we grapte nog tegen elkaar 'zou echt iets voor ons zijn om op de verkeerde bruiloft te zijn'. Maarja het kan ook makkelijk allemaal een malawiaans uurtje later beginnen. Op een gegeven moment kwam er een vrouw naar ons toe die nauwelijks Engels sprak maar zei: 'Come, you are wrong'. Dus wij met de vrouw mee. Bleek dus dat we inderdaad bij de verkeerde bruiloft zaten, en dat de andere bruiloft al lang begonnen was. Uiteindelijk bleken er drie bruiloften naast elkaar ze zijn, en was het achteraf nog helemaal nietzodom dat we verkeerd zaten... Het was echt heel leuk om mee te maken. Na twee uur hadden we er wel weer genoeg van en zijn we ergens een hapje gaan eten.

Op zondag zijn we weer naar een festival geweest. Het Sand Music Festival aan Lake Malawi. Bijna iedereen was mee, en het was ook echt weer super mooi weer. De sfeer was zo goed. We hebben we spelletjes gedaan op het strand, gezwommen en malawiaans eten gegeten. De muziek was ook weer heel leuk. Vergeleken met Lake of Stars Festival was dit een stukje kleiner. De kaartjes waren goedkoper waardoor er ook meer lokale mensen waren. En omdat het minder populair is onder de toeristen, waren er maar een handje vol blanken mensen te vinden.

Daarna begonnen we weer aan een nieuwe week in het ziekenhuis. Het zou voor ons een kort weekje worden, want vrijdag vertrokken we voor een lang weekend Cape Maclear. Maandag en dinsdag stond ik twee dagen op de kinder afdeling. Daar is het nu nog heel erg rustig. In deze tijd van het jaar liggen er ongeveer 4-10 kinderen. Maar wanneer straks het regenseizoen begint verwachten ze zo ongeveer 40 kinderen die opgenomen liggen op de afdeling. Dit komt doordat het aantal malaria patiënten dan erg toeneemt. Helaas zat ik woensdag en donderdag ziek thuis ivm voedselvergiftiging. Na bijna 6 weken in Malawi moest dat er natuurlijk een keertje van komen. Gelukkig was ik vrijdag redelijk opgeknapt en ging ik mee naar Cape Maclear. In totaal gingen we met 7 mensen in een privé minibusje. Na een prachtige rit van meer dan 4 uur, inclusief stop in Monkey Bay om een van de andere vrijwilligers op te halen, kwamen we aan in Cape Maclear. Wat een super relaxte plek is dat zeg. Een hoop backpackers ontmoet. We sliepen met z'n 8e in een slaapzaal voor 12 personen. Het hostel waar we in zaten was ook heel erg leuk. Het was aan het strand, en pluspuntje: ze hadden een volleybal net! We hebben lekkere verse vis gegeten en zijn zelfs uit geweest!! Op zaterdag stond een boottrip op de planning. We zijn langs verschillende eilandjes geweest en gesnorkeld. Het snorkelen is niet zo heel bijzonder. Lake Malawi heeft de grootste polulatie zoetwatervissen, wat opzich best bijzonder is. Maar verder is er niet zoveel te zien. Op een strandje werd er lunch voor ons gemaakt. We kregen rijst met groenten in tomatensaus en chambo, ook weer heerlijk. Daarna gingen we naar een plek waar we van rotsen af konden springen. En als kers op de taart, zonsondergang op de boot. Hiervoor moet je echt even de foto's bekijken. Een heel geslaagd weekend met leuke mensen en goede activiteiten!

Met kerst en oud en nieuw ga ik ook nog voor 10 dagen naar Cape Maclear voor een vakantie. Maar dat zie ik helemaal zitten!

Nou het waren weer hele toffe twee weken. Zoals je kunt lezen gebeuren hier genoeg leuke maar ook bizarre dingen. Oh... KIJK DIE FOTO'S!!

Tot snel en heel veel liefs!