Heee lieve allemaal,

Weer een blog vanuit Malawi!

Maar eerst wil ik even zeggen hoe tof ik het vind dat zoveel van jullie het leuk vinden om het te lezen. En bedankt voor alle lieve reacties, doe mij ontzettend goed!!

Ik wil graag wat schrijven over mijn tweede oriëntatie week in KCH (het overheids ziekenhuis). Deze week begon ik een dag op de Out Patiënt Department en daarna een dag op de Medical Short Stay. OPD is een mix tussen de eerste hulp en een huisartsenpraktijk. Patiënten komen van thuis en worden gezien door verpleegkundigen en artsen, waarna ze besluiten of ze worden doorgestuurt naar MSS. Op zowel de OPD en de MSS kon ik wel het een en anders doen zoals vitale functies meten, bloedprikken, bloedsuiker meten en malaria testen doen. Maar doordat de communicatie moeizaam gaat ivm de taalbarrière kan ik niet vragen naar symptomen en klachten. Het tempo van de verpleegkundigen ligt hier ook erg laag. Ze doen wat de dokter voor hen opschrijft. Maar het interpreteren van vitale functies of bloedwaardes doen ze nauwelijks. Ze hebben ook veel minder taken dan een verpleegkundige in Nederland. Hier wordt bijv. alle ADL zorg gedaan door de familie. Verder vind ik het heel stom dat ze vaak 1.5 tot 2 uur pauze houden. Ik vind dat echt veel te lang, maar ik kan zelf ook niet eerder beginnen omdat ik nog weinig dingen zelf kan doen. Naast de taalbarrière is er nog het feit dat ik 9 van de 10 keer het handschrift van het personeel niet kan lezen. Ik denk niet dat ze hier op school schrijfles krijgen... Maar dan besef ik me wel hoe erg ik gewend ben aan dat alles digitaal is in Nederland. Maarja, ik heb dus eigenlijk altijd wel iemand nodig om voor mij te vertalen of om te vertellen wat er opgeschreven staat.

Wanneer patiënten op de MSS aan het einde van de dag nog niet genoeg zijn opgeknapt worden ze opgenomen op de afdeling. Je hebt een female medical ward en een male medical ward. Ik heb eerst een ochtend op medical HDU gestaan. Hier lag een vrouw die niet bij bewustzijn was en dialyse nodig had om te overleven. KCH is het enige ziekenhuis in het land waar dat kan. Ze hebben officieel 8 apparaten, maar regelmatig zijn er daarvan een of meedere stuk. Nadat ik een poging had gedaan om haar dossier (lees: stapeltje aan elkaar getapte papieren) te lezen, vroeg ik aan de verpleegkundige of ze werken met een prioriteiten systeem op de dialyse afdeling. Maar de vpk dacht niet dat ze dat deden...

De oriëntatie in KCH sloot ik af met twee dagen Female Surgical Ward. Zelf heb ik heel weinig ervaringen met chirurgische afdelingen en wondzorg. Maar ik kan wel zeggen dat dit even next level was. FSW is een gang met 5 zalen waarin in iedere zaal 10 bedden. Daarnaast is over de hele lengte van de gang een soort van balkon/veranda, waarop aan weerszijde een bed stond met een kleine meter ertussen als gangpad. Het was enigsinds georganiseerd doordat er een zaal was voor orthopedische patiënten, maar voor de rest lag alles door elkaar. Privacy kennen ze helemaal niet hier, ze liggen allemaal naakt onder een lakentje in bed. Het normale aantal vpk tijdens een dagdienst is 3. Maar donderdag stonden ze met z'n tweeën en vrijdag stond een jonge vpk in haar eentje op +/- 70 patiënten. Iedere patiënt mag een guirdian 24/7 bij zich hebben. Die slapen dan op de grond. Hier heb ik ook wel hele nare wonden gezien. Het is overduidelijk dat mensen pas aan de bel trekken als het al te laat is. Bijvoorbeeld er groeit tumorweesel in een been, en dat wordt na een tijdje zichtbaar doordat het been op een misvormde manier dik wordt en er laesies ontstaan. Maar mensen laten dat gebeuren 'want het doet toch geen pijn' en naar het ziekenhuis gaan ze pas als het echt nodig is. Alle mensen met wonden moeten in de ochtend naar een kamertje komen voor de wondzorg. Het gaat dan om mensen die zulke grote wonden hebben dat ze nauwelijks kunnen bewegen. Met behulp van de familie lukt het ze dan meestal wel om langs te komen voor de wondzorg. Een andere situatie die ik wil beschrijven gaat over een 22 jarige vrouw die op de veranda van de afdeling lag. De chirurg, toevallig een Noorse man die ook nog een aardig woordje Nederlands sprak, kwam bij haar langs voor de visite. Hij legde mij de situatie van de vrouw uit. De patiënt had uitgezaaide kanker en een perforatie in de buik. Tijdens de visite zou besloten worden of ze zou worden geopereerd of niet. Maar we troffen de jonge vrouw buiten bewustzijn aan en ze had een ademhaling die paste bij de laatste levensfase. De dokter vertelde dat het bij deze mensen vaak moeilijk te beoordelen is of ze pijn hebben of niet. Hij wilde haar zuurstof en pijnmedicatie geven ter comfort. Echter was er op de hele afdeling maar een zuurfstofapparaat en deze was al in gebruikt. De pijnmedicatie werd niet gegeven door de verpleegkundige, zij vertelde dat de familie dan denkt dat ze door de medicatie is overleden, en dat dat haar schuld is. Een paar uur later is de jonge vrouw overleden in het bijzijn van alle andere patiënten. Nadat de dokter het overlijden bevestigd heeft, wordt het lichaam door de verpleegkundige klaargemaakt voor transport naar het mortuarium. Het lichaam wordt van top tot teen strak ingewikkeld in de doeken en lakens waar ze al die tijd op heeft gelegen en ruikt naar alle lichaamsvloeistoffen die je maar kan bedenken. Daarna wordt het lichaam strak ingewikkeld in touw en op een brancard naar het mortuarium gereden. Ik heb dit hele proces echt met open mond gevolgd. Het is voor mij heel onwerkelijk hoe ze hier met de patiënten om gaan.

Naast deze schrijnende situaties is het ook heel leuk en interessant om te leren werken met de beperkte middelen die er zijn. Dit was ook een van de redenen dat ik gekozen heb om dit te gaan doen. Door nieuwsgierig te zijn en veel vragen te stellen probeer leer ik veel nieuwe dingen hier. Zoals jullie misschien wel merken ben ik op soms erg onder de intruk van sommige situaties, maar ik probeer er ook weer niet te veel over na te denken. Ik realiseer me dat ik op dit moment weinig kan veranderen aan de situatie en is accepteren en meedenken over de mogelijkheden die er wel zijn, het beste wat ik nu kan doen.

Na deze laatste week in KCH stond een lang weekend op het programma. Maandag was het namelijk moederdag en waren alle vrijwilligers vrij. Zaterdag hebben we met het hele huis gezwommen bij Woodlands, dit is een hotel waar je voor 3000 MKW (€3.60) de hele dag mag zwemmen. Het was in een bosachtige gebied net buiten het centrum van de stad. De apen liepen hier rondom het zwembad. Je zult het wel zien in de mooie foto's!! Zondag zijn we opnieuw met z'n alle naar de kerk geweest. Ook dan reizen we met de minibus, en dat is soms hilarisch met z'n allen. De kerk ligt in de wijk kauma en zit op loopafstand van het project van een van de andere vrijwilligers. Samen met een docent van dat project zijn we door het dorp gelopen. Kauma is een van de armste buitenwijken van Lilongwe, en hier kon je goed zien hoe de mensen nu echt leven. Er is een groot tekort aan schoon drinkwater en doordat HIV/AIDS veel voor komt leven er meer dan 5000 weeskinderen. Desondanks zijn de inwoners ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd. Iedereen wilt met je praten en de kinderen willen graag de aandacht. 's Avonds zijn we naar het restaurant four seasons geweest. Hier was een avond live muziek. We zaten op het binnenplaatsje met een kleedje op het gras met wat cocktails en pizza. Het was echt een heerlijk relaxte avond, en gezellig om even buiten het huis te zijn! Maar het contrast was wel groot vergeleken waar we in de ochtend waren... De maandag zijn we maar weer naar het zwembad geweest, wat een straf!

Omdat mijn oriëntatie erop zat moest ik weer terug naar de Nursing and Midwives Counsil om te laten zien dat ik het voltooid had. Dan zou hij een brief schrijven zodat ik kon starten bij Likuni Mission Hospital, mijn project. Maar toen we daardinsdagaankwamen hebben we 2 uur gewacht, waarna de beste man ons kwam vertellen dat hij toch geen tijd voor ons had en wemorgenmaar terug moesten komen. Weer heerlijk typisch maar best wel balen.Woensdagstonden als eerst voor zijn kantoor en stonden we na 10 minuten ook weer buiten met een brief voor likuni.Donderdaghad ik dus mijn eerste dag in LMH. Jolinda, een van de andere vrijwilligers, was al bijna 2 weken aan het werk in likuni. We reizen dus samen naar het project, wat heel gezellig is. In Likuni begint de dag met een gebed, waarbij al het personeel zich verzameld in de tuin en ze gezamenlijk bidden. Daarna is de overdracht, hier worden van alle afdelingen verschillende casussen besproken. Ik wist dat Jolinda die dag op outreach zou gaan, en ik wilde natuurlijk graag mee. Op outreach ga je naar dorpjes om daar kinderen te wegen, meten, voorzien van extra voeding en vaccineren. Ook wordt er anticonceptie uitgedeeld voor de vrouwen. Op de foto's zie je een beetje hoe dat dan in z'n werk gaat. Ook heb ik geprobeerd hoe het is om een baby op de Afrikaanse manier op je rug te dragen. Eigenlijk is het best comfortabel, maar het voelt alsof het kindje uit het laken zakt! Ook hiervoor moet je echt even de foto's bekijken!

Dit weekend stond de eerste echte weekendtrip op het programma. We gingen met 4 meiden naar Senga Bay aan Lake Malawi. Zaterdag ochtend stonden we alweer om 6 uur aan de weg voor een minibus. De hele weg naar Senga Bay moesten we 3x overstappen en het duurde met het openbaar vervoer 4 uur. Maar wel weer een heel avontuur om met de minibus te reizen. Het hostel was echt heel leuk! Super vriendelijke mensen, heel mooi terrein en kamers en aan het strand! Zaterdag hebben we dan ook lekker aan het meer gelegen en nog een boottocht gedaan. En 's avonds hebben we heerlijk vis gegeten. Zondag gingen we een village tour doen, hierbij gingen we met een lokale jongen door het dorp lopen. Het was heel interessant hoe mensen in een klein arm vissersdorpje leven. Uiteindelijk zijn we met de taxi terug gegaan, zodat we zo lang mogelijk konden blijven :)

Zoals jullie wel kunnen lezen waren het weer twee leuke en interessante weken. Kan echt niet geloven dat ik hier al een maand ben. Te tijd vliegt echt voorbij!

Vergeet niet de foto's te bekijken!!

Tot de volgende blog.

Liefs, Meike