Heeeei allemaal!

Toch maar even een update vanuit Lilongwe, Malawi (Afrika) ?

Intussen ben ik alweer meer dan 3 weken in Malawi en heb ik al zoveel dingen gezien en gedaan. Ondanks dat het moeilijk is om te verwoorden hoe het hier is, wil ik jullie hier toch graag wat over vertellen.

Na een reis van bijna 24 uur kwam ik dan maandagmiddag aan in Malawi. Op het vliegveld in Malawi was het nog even spannend: zijn alle papieren in orde? En is m'n bagage wel goed aangekomen? Gelukkig ging alles goed en konden we, nadat ik wat geld had gepind en een simkaart had gekocht, het vliegveld alweer verlaten. Het weer was heerlijk, 27 graden, zonnig en een lekker windje.

Mijn tijd in Malawi zal ik verblijven in een vrijwilligershuis ofwel het Doingoood huis. Het huis ligt net iets buiten het centrum van Lilongwe. Het staat op een bewaakt terrein en is geschikt voor maximaal 10 personen verdeeld over 3 slaapkamers. Tot nu toe hebben we altijd stromend water gehad, maar niet altijd stroom. De stroom valt in lange periodes uit, meestal 6 uur wel stroom en 6 uur geen stroom. Maar soms slaan ook de stoppen door (met name in de avond) en hebben we meer discolichten. Soms is het zonder stroom wel een uitdaging, maar het went ook heel snel. In het huis zitten vrijwilligers die naar verschillende projecten gaan zoals onderwijs, community en gezondheidszorg projecten. We praten met name Engels omdat er ook een Noorse vrijwilliger woont.

Op mijn tweede dag stond de city tour op de planning. Die dag heb ik ook voor het eerst kennis gemaakt met het meest gebruikte openbaar vervoer: de minibus. De minibus bestaat uit een chauffeur en een conducteur (ofwel moneyman). Volgens de malawiaanse politie mogen er op een bankje 3 personen zitten. Maar volgens de regels van de minibusdrivers mogen er zoveel mensen zitten als past. Wat meestal resulteert in 4 personen per bankje maar als er kinderen bij zijn soms wel 5 of 6 personen. En dan zit je dan als enige azungu (zoals je genoemd wordt door de locals. Letterlijk vertaald: blanke) tussen allemaal locals. De Malawiaanse vinden het overigens echt geweldig dat wij de minibus nemen. Het kost van het doingoood huis naar het centrum 300 kwatcha (0,34 euro) en het duurt ongeveer 15 minuten. Dat is dus soms 15 minuten opgevouwen in de minibus. Andere veelvoorkomende vervoermiddelen zijn de: tuktuk, fietstaxi en taxi. Tijdens de citytour laten ze zien waar je kunt pinnen, waar de supermarkt, markt en apotheek is. En ook hoe je weer de minibus naar huis neemt.

Een ander belangrijk onderdeel was het regelen van mijn registratie als verpleegkundige in Malawi. Hiervoor had ik thuis al het papierwerk geregeld, en hoefde we dus alleen nog langs de Nursing and Midwives Counsil om alles officieel te maken. Gelukkig ging dit erg soepeltjes. Ze vonden het alleen wel nodig dat ik een oriëntatie zou doen in het overheidsziekenhuis Kamuzu Central Hospital (KCH) voor twee weken, voordat ik aan de slag mocht op mijn project: Likuni Mission Hospital. Eigenlijk vond ik dat nog helemaal niet zo erg want dit gaf mij een kans om het verschil te zien tussen een groot overheidsziekenhuis en een missie ziekenhuis. De zorg in KCH is gratis. Het ziekenhuis heeft op papier ongeveer 1000 bedden, maar op bijvoorbeeld de kinderafdeling lagen er minimaal 3 kinderen op een bed, dus het aantal patiënten ligt echt wel hoger dan 1000. Ik zou de maandag gaan beginnen aan mijn oriëntatie.

Mijn eerste weekend hier was echt al super leuk. Zaterdag ging ik met een mede vrijwilligerster naar het wildlife centrum. Daar kun je een tour doen waarbij je verschillende dieren ziet en nog wat wandelingen maken in de omgeving. Toen we daar aankwamen was er een afstudeer ceremonie aan bezig. Iedereen zag een prachtig en kleurrijk uit en dat samen met de mooie omgeving was dat heel cool (zie foto's). Tijdens die ceremonie werd veel gezongen en gedanst. De zondag ging ik een dagje naar Lake of Stars Festival aan Lake Malawi. Dit is het grootste festival van Malawi waar music en art centraal staan. Het was ook mijn eerste echte kennismaking met de Afrikaanse muziek. We waren daar met z'n vijfen en het was ontzettend gezellig. Het weer was heerlijk, de sfeer was goed en er waren genoeg leuke activiteiten te doen. Waaronder zaklopen (lekker hollands!!), touwtrekken en volleybal. Hopelijk geven de foto's een goede indruk van die dag.

De eerste week oriëntatie bij KCH was erg indrukwekkend. Ik begon 3 dagen op de kinderafdeling waarvan 1 dag op de under five clinic (soort kinder SEH), een dag op de algemene zaal van de kinderafdeling en een dag op de High Dependency Unit (HDU) voor kinderen. In de under 5 clinic zag ik een enigsinds georganiseerd systeem. Hier komen ouders met hun kinderen binnen en worden ze gezien door verpleegkundigen en artsen, waarna ze wel of niet opgenomen worden op de afdeling. De algemene kinderafdeling vond ik echt heftig. Het was een grote zaal met om iedere meter een kinderbed met daarop +/- 3 kinderen met ieder een ouder. In het midden stond een bureautje met een hele hoop schriften waarin alles gedocumenteerd werd. Dit was dus de Nurses Station. Als verpleegkundige zit je de hele dienst op deze zaal. Er zijn een paar dingen die mij die dag opgevallen zijn:

1. Hoevaak er gezegd wordt dat er middelen niet (meer) beschikbaar zijn.

2. Dat verpleegkundigen weinig met de ouders en kinderen communiceren.

3. Dat er 2-3 verpleegkundigen zijn op deze zaal waar dus wel meer dan 100 kinderen liggen.

Wat mij ook opvalt, is dat iedereen ontzettend aardig is en dat ze het heel leuk vinden dat je er bent. Dat geldt dus voor de verpleegkundigen, die over het algemeen redelijk goed Engels spreken. De ouders en de kinderen kijken je echt met grote vragende ogen aan. De taalbarrière is erg lastig. Ik kon daar weinig met de kinderen of ouders communiceren, omdat bijna niemand ook maar een woord Engels begrijpt. Dat maakte het soms wel echt lastig. Op de HDU staan 6 bedden en liggen dan ook echt maar 6 kinderen. In Malawi worden kinderen vanaf 13 jaar gezien als volwassenen. Vanaf 13 jaar is het bijvoorbeeld toegestaan om te trouwen. Vanaf 13 jaar liggen de kinderen dus ook op de volwassen afdeling. Dus op de HDU lagen kinderen tot 13 jaar. Hier staan dan weer 2 verpleegkundige op 6 kinderen en is ook bijna altijd een dokter aanwezig. Boven ieder bed hing een monitor, maar lang niet allemaal deden ze het. Dus alleen de meest kritieke kinderen lagen aan de monitor, of ze deelde er eentje. Bijvoorbeeld een kind aan de saturatie meter en een kind aan de bloeddrukmeter. Zelf heb ik deze dagen weinig zelf gedaan. Ik heb vooral geprobeerd de verpleegkundigen te ondersteunen waar ik kon en veel vragen aan ze te stellen.

De andere twee dagen van mijn eerste oriëntatie week was ik bij Light House. Light House is een kliniek voor mensen met HIV. Ze kunnen gratis worden getest en bij een positieve uitslag worden ze opgenomen in het patiëntenbestand en ze voorzien van counseling en medicatie. Ik was erg onder de indruk van Light House. Het systeem wat ze gebruiken is efficiënt en de zorg die ze bieden is uitgebreid en gericht op de behoefte van de patiënt. Er wordt open gepraat over HIV door zowel de patiënten als de verpleegkundigen en artsen. Een dag volgde ik de route van de patiënten in Light House. De tweede dag stond ik bij Family Planning. Hier worden vrouwen voorzien van screening op baarmoederhalskanker en anticonceptie. Ook worden patiënten hier getest op en behandeld voor soa's.

Door het reizen met de minibus, alle indrukken in het ziekenhuis en de warmte, zijn de dagen hier best vermoeiend. Iedereen ligt hier elke avond ook al vroeg in bed, meestal tussen 20u en 21u. Maar daar staat tegenover dat we elke ochtend om 4.45u al door de ‘zingende’ imam worden gewekt. Je leeft hier dus letterlijk met de zon. Want rond 18u is het donker en om 5u wordt het alweer licht.

Het tweede weekend leek het mij en nog twee andere vrijwilligers leuk om onze haren te laten vlechten. Nou dat was de slechtste keuze ooit. Wij kwamen daar aan om 8u. Van te voren zeiden ze dat het ongeveer 3-4 uur zou duren. Uiteindelijk hebben ze er bij mij 11 uur over gedaan... En het ergste was nog dat het zo pijnlijk was. Omdat de vlechten strak moeten worden gezet trekken ze constant aan je haren. Ik wilde eigenlijk naar 2 uur al gillend wegrennen, want had al z'n vermoeden dat dit niks ging worden. Uiteindelijk na 11 uur zitten hadden we alle drie een hele bos met vlechten. En we vonden het alledrie spuug lelijk. De hoofdpijn bleef en het slapen was al helemaal een ramp. Dus maandag nadat ik terug kwam van het ziekenhuis heeft het hele huis toegewijd mijn vlechtjes eruit gehaald ? Heb het wel aangedurft om een foto met vlechtjes met jullie te delen.

De zondag ging ik met een andere vrijwilliger naar een kerkdienst op haar project. Ondanks dat ik zelf helemaal geen religieuze achtergrond heb, was ik wel heel erg benieuwd naar hoe dat in Malawi gaat. Want het is een heel belangrijk onderdeel van het leven van de meeste Malawianen. Ik vond het echt fantastisch. Ik heb er echt van genoten om te zien hoe gepassioneerd de mensen hier zijn met hun geloof. En dat uit zich voornamelijk in veel zingen en dansen.

Nou dit waren dus mijn eerste twee weken hier in Malawi. Zoals je kunt lezen geniet ik van alles hier en heb ik al veel gezien en gedaan. Over afgelopen week zal ik binnenkort iets schrijven. Ik ga in ieder geval m'n best doen dit blog een beetje bij te houden.

Ik heb ergens ook geprobeerd om wat foto's toe te voegen. Dus vergeet die vooral niet ook even te bekijken!

Zikomo (dankjewel)!

Heel veel liefs vanuit the warm heart of Afrika!

Meike